Nega endi bu?

 

66. Shu paytgacha ichimdagilar mening og’zaki gaplar yasab gapiraolish qobiliyatimni kollinearlikda yasab kelgan edilar. Avvaliga shu kollinearlik yoki teskarilik orasidagi masofa yirik, katta va uzoq bo’lib boshlangan. So’ng oxirlarida kollinearlik ikki parallel chiziqlarning juda yaqin joylashuviga erishdi. Endi bo’lsa, ular, ichimdagilar gapirishni o’rganib bilayotganlarini yanada yaxshi bildirish uchun shu kollinearlikni bir tomonlama uchlarini birlashtirib, bog’lab juda kichik burchakcha hosil qilayaptilar. Kichik burchak ostidagi uzun kolleniarlik yoki  vektorli qarama-qarshi yo’nalish ostida davomiy chiziqlar orasidagi bo’g’izli havo yoki tovush paychalarining ovozi burchakning yoy bo’yicha kengayishiga ko’ra oxir-oqibat burchak tomonlarining orasidan, karnaydan chiqib ketadi. Shuni ichimdagilar “haqiqiy biz yaratayotgan ovozlar, gaplar” deb hisoblashmoqda. Aslida hali ham ular shu borada, gaplarning so’zlar va so’zlarning gapli ohangi bo’yicha takrorlanishi bilan faqatgina oldindan yasab kelgan protokollariga, bayonnomalariga yoki menga bergan buyruqlari bo’yicha bo’lgan teskariliklarga bo’ysunib qolib ketishgan holda ilojsiz ravishda ohangga ko’ra yoki ba’zi qo’shimchalarni shama qilibgina shu endi-endi gapli bog’lanishni hosil qilishni boshlayotgan so’zlarini boshqa so’zlarga o’zgartiraolmay chiqarayaptilar. Aslida meni majburlab o’ziga rioya qildirmoqchi bo’lgan protokollari yoki buyruqlari avvalambor birinchi teskariliklar bo’yicha aynan gaplar tuzishga qaratilgan o’yinlari, kodli tanlovlari bo’lgan. Shu kodli tanlovlari yoki avtomatlashuvli yo’llari gaplarimning hayotimni tuzishini bildirgan holda shu hayotimdan qaytib gaplarni o’zlariniki qilib yasash uchun foydalanilgan. To’g’ri va kerakli buyruqlar va talablarni tuzishmagani yoki protokollarini amalga oshirmaganlari uchun oxir oqibat be’mani gaplashishli shaxsiyatni, o’zlarini va Ibrohimni hosil qilayaptilar. Men endi o’zimni qanday boshqarilayotganimga achinaman. Og’zaki yoki ovozli gaplari, buyruqlari bilan ichimdagilar ham, tashqarimdagilar ham o’zlaricha meni Gotlashtirib yangi voqeali ishlarga majburlamoqdalar. Lekin achinarlisi shuki, ularning o’zlari ham bechora, ojiz yoki qo’lidan hech narsa kelmaydigan bo’lib shu buyruqlarini chiqarishayaptilar. Masalan, shu o’rinning o’zida menga daraxtlarni budalaymiz deb qo’yuvdilar, natijada men shu ishga qo’l siltab, qilmay qo’ymoqdaman. Shu ish o’rniga o’zimning ishimni qilmoqchi bo’lib o’tirganimda esa, menga yozdirmoqchi bo’lishgandi, lekin vaqt o’tib kutib-kutib men endi yozayapman. Ularning o’zlari, hayotimdan gapimni o’g’irlaganlar menga shuncha bo’sh oraliq, ishsizlik bilan dam olishni berayotganlariga endi hech kim achinmasdan ularni ahvoliga maymunlarni yig’latadi. Ular meni boshqaraolmay qolishayaptilar. Afsuskiy, ikkichi ikkichi-da, hali ham zo’r-zo’raki ishini kamchiliklarini bir chetga surib qo’yib, sezmagan bo’lib yoppasiga qilishi mumkin bo’lgan ishlardan yomonligining qusurini chiqarib lazzat olmoqchi bo’layotganini shundoqqina sezdirib qolayapti. Aytmoqchiki, yoki aytmoqchilarki, biz katta shu davraga yoki doiraga o’ynaveramiz endi, gaplarni aytish bizlarning doimiy ishimiz bo’lib qoladi deyaptilar. Lekin har bir gapida qancha xatolik va bo’sh to’xtam bo’ladi, gaplarini qanchalik bog’layolishadi, dardi va istaklarini to’kib bilishadimi yoki yo’qmi, bu shuni hozirdan bilib bormoqdamiz. Meni shuncha bosim bilan aldab, tuyg’ularimni qarama-qarshi majburlab, boz ustiga yasagan gaplarini menga qarshi pichirlab, shipirlab yoki shipshiydon qilib kelgan bu eski iblislar, ichimdagilar endi barcha dardkash yuklari, hattoki chiqarayotgan 1-2 so’zli gaplari bilan menga yoqimli tarzda mag’lubiyatli bo’lib qolmoqdalar. Shuni qaytar dunyo deydilar. Ular majburiy ravishda gapirib o’zlariga tashvish orttirishmoqdalar hozir. Endi bu qilmish-qidirmishlarini kutib oxiriga yetaman degunlaricha, men qanchadan-qancha foydamni, energiyamni yoki quvvatimni ularning o’zlaridan 2 martalab yulib olaman. Ammo hali shunga juda ko’p vaqt borligini ular bilaolmay, yana shuni shuncha vaqt bizdan azob yeganini bildirib qolayapti-ku, ohaha, deb, “o’ziga qarshi yozayapti”, deb xursand bo’lishlariga qarang-a, axmoqlar. Bilib qo’ysunlarkim, men hech qachon o’zimga qarshi yurmaganman ham, gapirmaganman ham. Qilayotgan ishlarim va gapirayotgan amallarimni kallamdagi ifodasi yoki tushunchasi yonma-yon berayotgan bahosidan ba’zan, oz-moz men o’zimga qarshi borayotganimni o’zim sezib qolishim bilanoq “o’ziga qarshi, o’zini yig’latib borayapti-ku”, deb kuzatganlari bilan men aslida shu tushunchalarim bilan o’zimning foydamni yomonlikni o’ynatib chiqarib olishdan borayotganimni bildirganman xolos. Mening iblis xudom, hozirgisi yoki umuman Yerdagi barcha 100 lab, minglab xudolar payg’ambarlariga shuncha payt azob-uqubat olib keltirishgan bo’lishlari mumkin ham deylikki, mayli. Ammo xudolar aslida, eng birinchi navbatda barcha yashovchilar bir tekislikda qo’yilganda eng oyoq ostidagilar, tekislik bilan bap-baravarlar bo’lishganlar. Boshqalar esa o’zining qilgan yaxshiligi va qo’lidan kelgancha uddaburon tuzukkina yashayolgani boisidan shu tekislikda har xil balandlikdagi ustunlar bilan darajalari yoki baholanishlari berilgan holda har xil balandliklarga yuksaklik sari ko’tariladilar. Shu zamonlar yoki kunlar aynan shunday almashinishning, har kim o’z tarafiga o’tishining o’rtadagi boshlanishi bo’layapti. Hayotimiz yoki yashashimiz tomonidan qo’yilgan bizlarga, payg’ambarlarga yoki umaman boshqa tiriklik ramziga majburiyat bu – xudolarning darajasini oshirish, ularning o’zlarining yomon yo’llaridan yaxshisiga o’tqazib qo’yishga qilinga urunishlar edi. Bu – yoppasiga belgilangan yoki berilgan eng katta haqiqat timsoli, majburiyati yoki yo’nalishi edi. Bizlar payg’ambarlar va boshqa tiriklikdagilar qo’limizdan kelguncha xudolarni yaxshilab kelajaklaridan olib tushdik va endi almashinish arafasidamiz. Allohlarning shuncha bo’lgan muddatda olayotgan yaxshiliklarini bizlarga yomonlikni ravo ko’rish bilan befoydaga, bekordan-bekorga tenglashtirish barobarida mishqilik qilishga shaylanganlari ham ko’p edi. Lekin bizlar aytadiganimiz yoki bajaradiganimizni qildik hisob. Ularning aksiga olib qilgan yomonliklarini ko’tarib bilib yoki qanchasiga chap berib bilgan bo’lsak, demak, shuncha yaxshilikni allohlarga o’tqazib, yuqtirib yoki uqtirib xudolarning o’zlariniki qilib bildik. Ammo endi bu – eng oliy majburiyat yoki maqsad, barcha tiriklikning birlashishidan olingan eng katta burch bo’lgani uchun almashinishayotganimizdan so’ng allohlar, xudolar bizlarga erishaolmagan yomonliklarini yuqtirib, o’tkazib yoki yopishtirib qo’yib bilishmagan hech payt. Qancha tirishimasinlarki, allohlarning qolib ketgan yomonliklari, ashaddiy dushmanliklari almashinishdan so’ng bizlarga yana yaxshilik bilan yo’sindiriladi, tekkiziladi. Bizlar, tiriklikdagi yaxshilar shularni yaxshi bo’lishimizni isbotlab, o’zimizning allohlarga bergan yaxshiligimizni ta’kidlash uchun, mustahkamlasak, oldingi bor bo’lib ishlatilib kelgan yaxshiliklarimizni takrorlashga, qayta-qayta qo’yishga erishaolsak, buni ko’taraolsak bas. Bizlar haqiqatan yaxshilikni oldinga olib chiqqan holda, o’zimizning ham, allohlarning ham darajalarini eng umumlashgan sof baholanish tekisligida yoki tizimida ko’tarib, ustun ustiga qo’yib bilgan bo’lamiz. Agar yaxshiligimizni o’zimizga qaytishini ta’kidlab o’zimizga o’tkazaolmasak, mustahkamlamasak yoki qalinlashtirmasak, allohlar bizlarga yomonliklarini shundoqqina sof holda o’tishidan bahramand bo’lib qolib o’zlari bilgan eng g’alamislik bu – nima qilishni bilmasdan, nochor ahvolda yoki erkin maqsadli tanlovlarsiz qolganlikni sezib (o’z joyida tikka holda asablarini qayerga bo’shashib tarqayotganini sezmasdan, tanalarida foyda deyishga iloj qolmasdan, o’z ahvollarini baholayolmay tushunaolmaslik bilan) bo’ladigan yig’latishga, oddiygina ko’z yosh qildirishga urinishadi. Bu – xodolarning aslida jalablar, fohishalar bo’lib kelganliklarini bildirib, tanalarida jonning yo’qligi va jonlaridan foyda olishni bilaolmay qolishlarini sezdiruvchi holat. Shuni birovlarga o’tqazib bilsalar, birovlarga yomonlikni ravo ko’rish bo’yicha eng katta kayflarini, qichiqlarini bo’lishi mumkin darajada noziklik bilan erishib bilib olgan bo’ladilar. Chunki ularning o’zlarining, xudolarning tasodifiy yomonliklar to’plamida yoki zahirasida, yashashlarida shu holat, yolg’izlikdan faqatgina ko’z yosh to’kib yig’lash yoki shunga majburlanib jazabalanish o’zlari uchun eng yomoni bo’lib ko’ringan bo’lsa, ne ajab. Zero allohlar birovlarga sichib, boshqalardan foydalanib qolib yurishni eng katta yomonlik qilish to’g’riligi deb bilib kelishgan, chunki ular uchun boshqalar yo’qlashgan sanalishgan deb topilib, shu bo’yicha eng katta foyda haqiqati bu bo’ladi demoqchi bo’lishgan. Xudolar o’zlari uchun xavfsiz bo’lgan eng oddiy, o’rganib qolgan yo’llarini qilishib boshqalardan, kimdan bo’lmasin, butun aholidan foydalanishga urunishgan. Go’yoki o’ylashib hisoblashganki, mening atrofimda butun dunyoning boyligi sof foydam sifatida bo’lib keltirilishi kerak, chunki aholisining o’zi yo’q hisoblanadi-ku deyishgan. Shu oliy va mo’tabar yo’llarida barcha mayda-chuyda shuurlari, o’z miyachalari yoki aqliy o’yinlari bilan yurishaverganlar. Axir qayerdandir odamlar ishlashayapti-ku, uylar qurishib haqiqiy boyliklar orttirishayapti, nega axir mening shu sharoitimga bular qo’shilib kiraverishini hisobga olmasligim kerak deyishgan. Shunday “oliy” tenglikda o’zlarining turish-yurishli yashash shart-sharoitlarini erkinlik bilan havoda istalgancha suqilib kirishlar, tasodifiyliklari yoki yengiltak havvoyiliklar orqali “kallamning o’zidan shu dunyoviy foydani tortib topib o’zimni butun dunyoga egalikka olib chiqaveraman” deb hisoblashgan. Hech narsdan, hech narsaga o’ylovlari bilan qanoatlashib yashaverganlar. Nima ham dersiz, 3 o’lchamli fazoda xohlagancha, kutilmagan juda ko’p ravishda “to’g’ri tanlovni zo’r eplayapman” deb o’zini ifodalab qimirlashlarga ruxsat berilgan.