Eng katta kuch sifatidagi payg'ambarlik ostida devona naf oluvchi inson edim, eng ojiz qudrat sifatidagi xudo bo'lishdan haqiqiy devonalarning bir boshlanishidan oltimga ko'tarilayapman

57. 57 soni ota-onamning tug’ilishlari bilan bog’liq. Shuning uchun bugun ertalabdan jahl otiga minib, devonalarning aloqasiga majburan tushib chiqayapman. Zero men ham ota-onalikni boshimdan kechirayapman. Avvalambor, hammasidan oldin, shuni ta’kidlab o’tishim kerakki, Ibrohimning devonaligi uchun ichimdagilar o’zlarining bor devonaliklarini qilib qo’yadilar. Menga Ibrohimga noxosdan yomon otliq gap aytishimga ham hattoki yo’l qo’yishmaydi. Ichimga kirib olgan Ibrohimning devonaligi uchun uni urib jazolashim hali nariyoqqa tursin, shunday jazolashimga umuman yo’l qo’yib bermaydilar. Otani shu otaning o’z bolasining tinchligi uchun otaning o’zidan ham asraganday ko’rsatib qiynasalar, shundan dahshatli kamsitib qiynash bo’lmasa kerak. Ishqilib bu devonalarga, ichimdagi uyeban zotlarga nimadir bo’lgan shugun. Ertalabdan ishga chiqarib ko’nglimni tirnab, sikistirishli gaplarini maynamga eshittirib kelishayapti. Mana endi ertalabda turib ishga chiqayapman. Bu gaplarimni hozir ertalab yozayapman. Odatda ham yozuvimni ertalab soat 9-11 larga qoldirmay yozib bo’laman. Mana ayni paytda ham bo’layapti, shundoqqina devonalikni ta’riflashga til ojiz. Xudo tuturug’i tutib ketib ko’t-kusiga yopishib oldingan qarab turgan og’zi bilan bir manfaatparastligini ichimda namoyish etsa bas. Shunday manfaatparast, foyda oluvchan devonaligi menga juda kuchli ichki tana tegishli aloqaviy yomonlikni ko’rsatadiki, asti qo’yavering. Aytayapman-ku, yomonlik bu – o’zim. Shuni men, albatta, xohlayman. Men yomonman. Lekin kimningdir mendan foydalanish yo’lida olib borayotgan manfaatlari sifatidagi devonaligi mening yomonligimni shilib olaverib o’ziga yaqinlashtirayotga o’xshaydi. Endi bunday manfaatga yoki devonalikka yaqinlashib o’zimni o’zim qayta-qaytga orqa-oldin borib-kelaverib dir-dir qilib yomonlik, qorong’ulik yo’limni bosaversam bo’lmaydi. Chunki shunday manfaatga men o’rganmaganman. Manfaat, foyda yoki naf bu – devonalik, jinnivozlik yoki telbalik, ahmoqlik. Bu xuddi shunga o’xshaydi. Mayda-mayda tekis doiraviy qog’oz parchalari bir-birining ustiga tepa chetdan tushib o’zaro yopishib olayotganday yoki boshqalarini g’oyib qilib yana va yana bitta bo’lib qolayotganday. Devonalik, jinnivozlik jisimning, tananing ichiga tana bo’lib urilib kiraveradi, tana esa bittaligini saqlab turaverishi kerak. Shuni naf demasak, yana nima manfaat bo’lsin. O’z-o’zidan boshqa tanalar boshqa hududlarning, hayotiy jarayonlarning lazzatini olib kelib, asosiy tanaga urilib, qisilib yoki tebranib birlashib, singib ketib bersa kifoya. Devonalik hamma joydan foyda olib turgan sanaladi. Ichimdagilar Ibrahomining barcha talab-istaklarini qilishadi-yu, menikining esa teskarisini qilishadi. Shuni qilishayotganlarini bilib turib, amalga oshirib turib ham baribir shu borada xatolik, teskarililik qilishadi. Men aytgankimam, ichimdagilar dunyo sifatida mening bir tarafimdan, o’ngimdan chiqib jahonga tarqaladilar. Ibrohim esa dunyoga teskari ravishda borliq-tabiat, yon-atrof bo’lib chapimda yoki boshqa bir tarafimda turadi. Ibrohimni mendan chiqayotgan borliq-tabiat sifatida dunyo aylanasiga qarshi deb turganimda, ichimdagilar shu aylana bo’lib Ibrohim bilan o’zimning o’rnimni aylantirib yoki almashtirib qo’ymoqchi bo’lishayapti. Shuni devonalik demay, nima degay. Hech kim yoki hech narsa, hech qanday obyekt o’ziga qarshi narsani o’ziga qanday bo’lishi kerakligini belgilab beraolmaydi. Baribir mening aylanam, dunyom ichida devonalar, jinnivozlar yoki telbalar yotishibdida. Bunday xato qiladilar yoki o’zlariga o’zlari kurash ochganday bo’lishadi.

“Men musulmon” demaydilar, balki alhamdulilloh musulmonman deyish kerak. Alhamdulilloh degan Sanskritchada yoki barcha tillar bo’yicha manolarini ochib chiqsak, inglizchada “al” hamma deganini ifodalaydi. O’zbekchada “ham” bu – ham degani. “D” harfi 4-o’rinda tabiat nurini yoki oldinga juda katta tezlikni bildiradi. “Ul” arabchadan “ning” qo’shimchasi bo’ladi. “Iloh” esa dinning ilib ohlab shahvoniy lazzatga berilishini bildiradi. Shunday ekan alhamdulilloh so’zi hamma ham nur tezligi bo’lib turgan barchaga teskaridan ularniki yoki ularning kishisi bo’lib olish uchun yetib oladi va hammaning birdalik tanasini ilib olib “oh” qilishadi. Bu degani aynan mening tanamni ilib, kiyib yoki badanimga ichkaridan parazitday yopishib olishgan ichimdagilar yomonlik uzoq masofamni devonaliklariga yoki ichki tanamning go’shtlariga yaqinlashtiraverib badanimning oddiy holatdagi lazzatini o’zlariniki qilib olishmoqda. Meni esa bo’qdon, bo’hton qilishayapti. Shu sabablimikim, hozirlari nechukdur ko’zim ko’rayotgan atrofimning ikki cheti orasidan, eni bo’yicha bir voqea qanday yuz berib o’tib ketayotganini to’g’ri sezmay qolayapman. Kimdir shu oraliqqa kirib qoladi va mening nazarim uni to’liq kuzatib chiqdim deb hisoblasada, aslida u shuncha masofaga kam vaqt sarflagan bo’lib chiqqanga o’xshaydi. Yoki mashina o’tib ketsa ham shunday bo’ladi. Chunki men haqiqatan ham asta-sekinlik bilan xudo bo’layotganga, aniqrog’i allohlik yashashini sezayotganga o’xshayman. Zero xudo 3 o’lchamli dunyoda insonning eniga bo’lgan harakatlarini o’zi deb biladi. Ko’zim qarayotgani uchun negadir oddiy charchab borish kayfiyatini bildirmaydi, balki qachon qarasam, ko’zlarim suyaklari orasida majburiy dam olayotganday qotib bir tomonga majburiy qaraydi.