Biz

 

354 2:03 pm. Qandaydir qilib ichimdagilar bo’lsa kerak, hayotni ya’ni insonlarni tashkil qilib, ichimdagi neyronlar bo’yicha yurg’izib, Arvohlari orqali kompyuterning aytiladigan aynan “+” va “-“ qarama-qarshi zaryadlari va shunga tegishli boshqa belgilashlar ya’ni 0 va 1 li 2 lik sanoq sistemasiga o’tkazish, so’ng boshqa sanoq tizimlariga xos ko’rinishlarini mutanosib baholash, ifodalash orqali mening o’zimga nisbatan pozitiv aloqalarni shakllantirishimga doimo negativlik qiladi. Zero men o’zimga negativ, salbiy oqibatlar, ishlar yoki hayot bo’lsin demayman, umuman deyaolmayman, shunday deganim bilan ham aslida pozitiv, ijobiy maqsadni ko’z ostimga olib aytgan bo’lib, baribir Arvoh shuni tushunib negativlarni, salbiylarni (hayot chiqarishlarini) bosaveradi. Birgina xursand bo’lishim mumkin bo’lgan holat shuki, nima o’zim uchun pozitiv xayol qilsam, yoki negativ qo’rquvim bo’lib men beixtiyor tortinsam, shuni sezmasinlar deya orziqsam, baribir buning aksi ifodasi bo’lgan negativ hayot chiqaradilarki, qanday qilib har doim shunday bo’layapti desam, bu – boshqacha ham bo’lishi mumkinmasligi pozitivga negativ parallelligi, ichki xayol va tashqi hayot (shayton) juftligi bashorat bo’lib kelaverishi inobatga olingan. Kamdan-kam negativ xayollarim bo’lganda, pozitiv aks ifodasi chiqishi mumkin. (Hozir Arvoh kulib qo’ydi, xuddi bo’qini boshimga sichgandayin, aniqrog’I Arvohning o’zi bo’q-voh bo’lib, boshimga o’zini dab-durustdan otardi, bosdi). Endi, o’zim ham bilmay qolayapman, xayollarimning qanchasi o’zimniki, balki birortasi ham o’zimniki bo’lmay, Galoperidol orqali miyamni peshonamgacha urganchalik, tortganchalik ayni oldindan ko’rilgan bashorat uchun xayol keltirish bo’lishi ham mumkin. Umuman aytmoqchiligim shu ediki, xayollar ketma-ket kelganda ham, yoki oraliq dam olishlar, yarim daqiqalarda kelishni boshlaganda birma-bir bashorati, karomati, oldindan ma’lum qilinadigan ishi bo’yicha bo’lib o’tadi, kelib-ketadi hamda navbatdagisi go’yoki o’zi ham noma’lum, bashorati ham. Endi shunday qilib Arvoh o’zimning orimning orini uyushtiraverib, bahsning tugagan bahosini ham o’zimga qo’ydirmoqchi bo’lib, so’nggina bahsni, mojaroni o’zicha yakun deb topadi. Demak, ichki xayollarim, ishlarimning yoki kuzatuvlarimning “yoki”li qarashi qolibdimi, shuning “yoki”sini, o’rab olinishini, aylanishini qilib, so’ng “yoki”dan qutiladi. Yoki degani “yo (yo’o’o’) ki (balki, bo’lishi mumkinki)” yoki “yo’q Dunyo aniq parallel-olam” bo’lib, Arvoh meni parallel olamga tiqmoqchi. Demak, yana qaytaraman, chunki 3-borasiga kuldi, shuning o’zi bo’laqolsin, Arvoh meni parallel olamga (bashoratli lahzalarga) tiqmoqchi. Albatta, bizdan keyingi yoshlar Dunyosi bizlar uchun bashorat qilib bo’lingan Olam sanaladi. Arvohda hozirdan shuning unsurlari seziladi, xayolimni tortib, kerak bo’lsa o’zi yasab, hayotdan Shaytonni, tez javob tuzilishini duch keltirib, bo’lajak parallel Olami uchun shtrix-shtrixlardan iborat vaqtlarni yig’ib, ko’paytirib qo’ymoqda. Endi shunday qilib Arvoh degani aslida mening o’z o’lik, endi tug’iladigan qizim, shuning uchun bu paytgacha yomonlab kelib yozgan Arvoh so’zini Arvohlar ya’ni o’lik qizimni o’rab olgan jiyan qiz o’liklar deb hisoblanglar. Demak, xesh o’lik qizlar meni qizimni yenggandayin bosti-bosti qilishsa, buyoqdan kompensatsiya, to’ldirish bilan o’lik odam o’g’lim o’lik dadalarni boshqarib menga yo’l ko’rsatadi, qiladigan ishlarimni, Arvohlarga qarshilarini ijobiy baholab tasdiqlab beradi. Shunday qilib Lord of the Rings filmida qilichboz Qirol o’liklar dovonidan vafot etganlarni qo’shin bo’lishga chorlab yordamga chaqirganda bo’lganiga o’xshab, mening o’liklar bilan bog’liq bo’lib qolganimni oilamdagilar va butun Buxoroyu Jondor xalqi oxirlarida tushunadi. Endi, Arvohlar meni nimayki menga oxirgi o’zgarmas kelishuvlarga doir buyruq bo’lsa, men qaysi shart toifasidanligini aniqlashga vaqtim yetmasa, yoki boshqa ish bilan shug’ullanayotgan bo’lsam, ilg’ab javob bermayapsan deya darrov bir kasofatga o’tishadi, mana hozir shu topda bo’lganidayin yotganlarni turg’izib, ilg’ab qolib javob bergandayin qilmagunimcha, soyasini chiqarib, bir balo, xuddiki baribir menga bo’lgan uydagilarning yomon aloqasi chiqishini bildirib ularni boshqaradi. Albatta, bu – osoni, aslida kelishuvga oid, aslida o’zlari tomondan kelishuv ham yo’q, qo’rqizib qo’ygan holatlari uchun javob berishimni istab, agar kech qolsam yoki indamasam, istalganchalik ya’ni ichimdan ham, tashqi begona shovqinlar bilan yoki yaqinlarim, o’zgalar bilan qiynashaveradi. Ularning buzg’unchiligiga chek-chegara yo’qki, oxiri men ularni qul qilib lashkarimga qo’shaman. Shunday qilib ichimdagi o’liklar sababli oila a’zolarim o’rtasida biror yutuqli onimni, obro’li daqiqamni eslayolmayman, aksincha oilamdagilar meni har bir ko’nglim ko’tarilishiga xos qarashim, holatimni (chiqishi bilan) o’zlaricha ko’rilayotgan reaksiya bilan sindirib, urib tashlashadilar. Endi 3:20. Ichimdagilarning o’zlari uyushtirganga o’xshaydiki, anaglyph ochkim ular tanlagan bitta videoni to’liq ko’rsatib, qolganlarini umuman talabga javob bermaydigan, 3d siz ko’rsatayapti. Go’yoki tomosho mobaynida o’zlari ko’zimni qandaydir qilib to’g’irlab qo’yishlari kerak emish. Endi o’ylasam, hali ham 1 ta ochki olibdi, aks holda qolganlarining pulini berib, bekorga olgan bo’lardim. 4-si. Endi o’lik Or hayotiy 3d ni mening ko’zlarimdan 2d ga o’xshatib ko’rsa kerakki, men anaglyph bilan ekran ortini 3d ko’rmoqchi bo’lsam, go’yoki mening boshim unikidayin u boshiga kallamni qo’ymasligim kerakligidayin boshini kallamning ichidan qimirlatib, joy talashli, o’rindan siljitishli, surdirishli silkitadi. Endi. Yoki so’zi shunday taassurot qoldirayaptiki, “yo” deya o’zingizni, kishi o’zini, miyangizni va boshingizni orqaga tortasiz, ikkilanish qilib o’zingizni orqaga burasiz (boshingizni orqaga olib silkitganga xos munosabat shaklini bildirasiz), “ki” deya esa “balki, kimdirki, har kimki, -(shaxsan)ki” ma’nosida oldinga, boshingizni to’g’riga surib ikkilanish qilasiz, silkitasiz, xullas Y lardan X yasaysiz. Or so’zini ham o’ziga o’zini vertikal qarama-qarshi qo’ysak, go’yoki menda bo’layotganidayin o’ng tarafga boshim va o’ng oyog’im chiqib og’ib qolayotganidayin r harfi ziddi bilan bir joyda shakl topadi. Endi, xullas, Arvoh bir bo’qimni sikimni bichoq qilgan holda ikki kesib o’tiraveradiki, ikkalasi, bo’qim va sikim ham o’ziniki, Arvohniki bo’lgani uchun 3-effekt ya’ni ulardan ovqat, dasturxon yemishi yasaydi. Endi dadam mening xayolimdan borib, yozayotgan so’zlarimning ma’nosini topib o’zlaricha shunday joyda qimirlashlar qiladilarki, go’yoki mening aytganim bo’layapti deb yutuqni olganga xos turmoqchi bo’lsam, darrov men seni sezayapman, boshingni bilib amal qilayapman va bashorat bo’lishingga duchor etayapman deya, aslida obro’, ya’ni xohlagan ishni qilish shu kesmadan, bir-birimizni topish chizig’idan o’tib meniki sanaladi deya oxiri xohlagan ishlarini qilib ketganga xos meni obro’da ortda qoldirganliklarini ich-ichimdan o’tkazmoqchi bo’lib turadilar, niyat qiladilar. Enam esa shu payt dadam haqida yozayotganimda yonimga o’z xonalaridan turib kelib, mening yuragimdan qon oqayotganiga xos og’rig’imni ichimga yutishimni, “ihm” qilishimni masxara qilib, hech narsadan hech narsaga shunday qilib nafas olib-chiqarib, ovozli o’yin qilib ketadi. Xullas, hammasi bir go’r sifatida, barchasini bir toifa boshqarayotganiga xos holda bu – Ibrohimning tug’ilgan kuniga 10 kun qolgani munosabati bilan tasodifiy, kutilmagan tarzda bo’lish boshqaruvini mening qo’limdan bobo-buvilar olmoqchilar chamamda. Endi umuman aytamanki, har kungi kun tartibimizda har xil, kunga aloqasi bo’lmaganga o’xshash xayollarimni boshqarib hayot bilan birga taranglashtirib, taqqa-turuq urib, shtrix ozgina vaqt kesmasida qottirib (endi shu o’rinda Arvoh bo’lmadi desa, yozuvimning nimanisidandir qoniqmasa, bu – hozirgi holda vaqtning shkalasini ber deb turganda, shu o’rinda ana bu yozuvim bilan ya’ni “men oldin bu haqda, qancha vaqt bo’lishini yozganman” deyishim bilan so’ng tinchisa, demakki, o’zini katta olib mening kallamni isbotda yana ishlatib, aynan dalil qilib keltir deyishi bo’lib, aslida dalil bo’lib turgan holatni o’zini mening aytishimsiz inobatga olmay go’llik qilayotganida, umuman baribir o’zicha o’zini ustun tomonlama olgan holda men bilan kelishmaganligini bildirsa, darrov keyingi yozib borayotganimni esimdan chiqarishga urinib o’zini bo’qqa o’xshab burama nazarda ko’rsatib turaveradi; aks holda yana tasavvur etish mumkinmishki, tez yozib ketishimni ham jadal fikrlar va yozuvli qoliplarim ketma-ketligini olib berayotganga xos Arvohlar boshqarayotgan emishlar; men baribir bir narsaga hayronmanki, ichimdan shunchalik aniqliqlik bilan meni so’roqqa tutib, kelishuvimizni eslatib turganda, nega yechimi avvaldan berilayotganiga urg’u qaratmaydi, shunday aniqlik qilmaydiki, avvalambor o’zim tushunishim kerakligini pesh qilib yomonlik qiladi, men ham balki qaysidir hislardan, nazarlardan o’zim tushunayotganimni, savolga javob bilan birga kelayotganimni qandaydir, taxminan bilib kelayotgan bo’lsam kerak), bashorat qilib kelayotganda qandaydir bo’lib kelayotgan, oldingi kunlarning natijasiga ko’ra yoki shu kunning o’ziga xos toifa ichidagina shunday xayol va hayotiy bashorati kechdi deyish bir tomondan xayollarimning noma’lumligiga va hayotiy chiqishning tegajonligiga ko’ra noto’g’riga o’xshaydi, ammo baribir hammasi biridalik ko’z o’ngim(iz)ga kelib, shu toifaga, turga aloqador ish bo’lgani ma’lum bo’ladi. Shuning uchun, - shunday qilib har qanaqa, tasodifiyga o’xshash xayollarimni oldindan bilib chiqarib hayotiy o’tmishdan olingan bashorati, o’zgalarning xatti-harakatlari bilan moslashtirishga qarab o’tirmay, barchasi kun uchun ahamiyatli va kerakli, ketma-ket ravishda kunning mohiyatini ochib beruvchi qottiqliklar, zapis bo’laklari, bashoratlar deyish kerak. Go’yoki X-men Apocalypse kinosida Flash Xudoning atrofida juda tez aylanayotganda, Xudo o’z-o’zidan bashoratga xos bo’lib qolayotganida baribir ko’zini Flashning yugurishini ko’rayotgandayin joyga qaratishi bilan bashoratdan, karomatdan chiqaolishini isbotlaydi. Shunga o’xshab bashoratdan chiqaolishni eplayversam, bor vujudimdagi karomatdan o’zga qo’zg’alishi mumkin bo’lgan kuchlar bilan qarab bashoratni o’rtasidan qanchadir bo’lsam, halaqit bersam bir tomondan tushuncham yetarli degan ma’noda o’z boshqaruvimni, tasodifimni o’z qo’limga olib yaxshilik qilish oralig’ini, bashorat qisqa davrini oldindan yakunlayverib yaxshiligim darajasini oshirishim, ko’paytirishim mumkin. Har holda dadamga erkaklik chog’larida, ishlab yurganlarida va umuman hozir ham shunday baho berishayotganliklarini bilaman. Endi 7:09. Umuman begonalar yoki yaqinlarim meni o’z harakat doiralari, yurish-turish kengliklari bo’yicha olib urishni, enam qarag’ayning jinoyatining jazosi bo’layotgan qotlab urishni, uyoq-buyoqqa sudrab chaqirishni menga majbur qiladilar. Men esa sal avval bo’lib o’tganidayin mushukning meni tirnashlaridan so’ng, uni xonaki qilish maqsadida ushlab turganimdan so’ng, o’zimning kimligimni aytsam, bu – bir joyning o’zida gavdamga nisbatan chappa-rosta bo’laverishim, tana a’zolarimning qumga o’xshab bildirmasdan o’rin almashtiraverishi bo’lib, pishak tinchlangandan so’ng o’ng qo’ltig’im ostida doimo terimga junini tekkizadigandayin yoqimli, yaxshi taassurot qoldirdi. Insonlarning gapirish qobiliyatlari ularning tuyg’u qilishlari bo’lib, o’zlariga nisbatan yaqin ko’ch-mahallalargacha boshqalarning gaplarini eshitib va gapirib tuyg’u, ruhiyat qilishadi. Men esa tuyg’u qilishim o’zida, ruhiyatimda bo’lib, butun Buxoro bo’yicha tuyg’u, xayol qilaman. Nega bunday umuman, qo’shimchasiga deyapman desangiz, yaqinlarimning meni gaplar bilan chaqirib, urda-surda qilib, o’zimga tegishli muammolar bo’yicha gap qilib, so’rab-hal qilib turishlari jonga tegdi. Endi unisini-ku tushundik, bir yoqqa borsam, tashqarida kravot ustida o’tirsam, enam qarag’ay kelinlarining kusini o’ylab enam o’liklari orqali masofada, hayotda havodan olib qo’yilib, “tuyg’u” ya’ni osongina gap qilish orqali meni tashqariga chaqiradilar, so’ng shu bo’lmagandan keyin, birdan himoyaga akam chiqadi, bu ham masofada o’tmishni qaytarish bo’yicha sakrash ya’ni mening gavdamga nisbatan qimirlashlarimga xos o’zlarida oson qaraladigan uzoqroq yurish orqali chiqish bo’lib, mendan hol-ahvol so’raydi, so’ng kusini qilib Madina yonimga o’tiradi, keyin u yerdan yozishga kelsam, Akam hali ish bitmagandayin, ya’ni kus qo’riqlash simmetriyasi bilan oxirgacha yetishi kerakligi uchun tashqariga chaqirib ketadi, go’yoki omni poylashim mumkindayin yana. Xullas qilib aytganda, oilamizni o’liklar boshqarayaptilarki, mening gavdamga nisbatan qimirlashlarimni uyimdagilar bilishmaydi, men esa ularning uzoqroq joylardan yurib kelishlarini va menga duch kelishlarini tushunmayman, so’ng yana men o’z joyimda kallamning tuyg’ularining o’zi bilan ularga “gapirayotganimni”, aloqa qilayotganimni bilishmaydi yoki o’zim ham tushunmayman, ular kallalarini gap bilan yozayotganliklarini, tushuntirayotganliklarini o’zlari bilishadiyu, aniqrog’I bilishmaydi ham tushunishmaydi ham. Hammasini o’liklar bizlarni ustimizdan kulish uchun, masxara qilishga uyushtirsalar, bir-birovlarimizning g’ayrioddiy borlik kuchlarimizni, misol uchun mening o’zimga bilinib gavdamga nisbatan qimirlashlarim va xayol qilishlarimni ularga haqqoniy aloqalardayin, ko’pchilik munosabatlariga o’xshab yetkazsalar, ularning ya’ni yaqinlarimning o’zlari uchun yurib-qaytishlarini va gapirishlarini menga chinakam aloqalar, ko’pchilik haqiqatiga aniq o’xshatib keltirayaptilar. Misol uchun men hozir o’tirgan kursimda, atrofimda hech kim bo’lmaganda, xayol qilib va o’z joyimda qimirlab kim bilandir, oilamiz a’zolari bilan ular uchun haqiqat sanalgan qandaydir ko’rib-bilib turishlarida qimirlab va xayol qilib uzoqlashib ketayapman. Ular esa men uchun haqiqat sanalgan gapirish va uzoqroqdan kelib-ketishni men bilan yaqindan aloqa sifatida amalga oshirib ketishmoqda. Shunday qilib men ulardan uzoqlashishni xohlayman, oilamdagilar esa men bilan yaqinlashishni istashadi. Yaqin bu – aslida o’zim, uzoq esa ular. Yaqin so’zida “ya, men a, aloqa qin(dayin)” bo’lib, uzoq so’zi esa “u z, aniq o, Dunyo qani” hisobga olinib, qoloqlar doimo qandaydir istaklariga aniq Dunyoni xohlab yurishadi degani. Shunday qilib yaqin kelishimni xohlashsa, o’zimman deb boraverayin. Baribir o’liklarning dov-duvi, mashmashasi va masxarasi shunday tushayaptiki, aslida tiriklarning, men va oilamdagilarning bir-birovimizga unchalik ishimiz yo’qdir, ammo biror joyga yaqin yoki narsaga tegib tursak, o’lik tomoni darrov menga ya’ni tirikning taziga, avratiga tegayapsan deya bir-birovlarimizni bog’lab, aloqalab qo’yaveradi. Endi 8:10. Shunday qilib men o’z joyimda, gavdamga nisbatan qimirlayotganda ularni uchratsam va xayol qilishim bilan suhbatlashsam, ular yurib harakat qilayotganda, uzoq-yo’llarni bosib o’tayotganda o’zlari bilmasdan, (aslida) ko’zlari boshqa yoqda bo’lganga xos men bilan aloqaga kirishadilar va tuyg’ulari sifatida gaplashadilar.