Nimaga yana

 

294 9:42. Bu Polin o’zining quyosh batareyli klaviaturasining zaryad quvvatini asrab har safar, gal ishlab bo’lganidan so’ng o’chirib qo’yadi, ustidagi o’zimning kompyuterim esa kim ishlasa-ishlamasa doimo umumiy elektr tarmog’iga ulanib yoqib qo’yiladi. Shu kompyuterimning yonishi o’zimning sog’lig’imni ovqat ishlab chiqarishim evaziga egovlaydi va faqatgina ba’zi-ba’zida o’zim tugmasini bosib o’chiraman yoki enam qarag’ay razetkadan to’ppa-to’kis tortib qo’yaqoladi. Endi, “U”lar ketganidan beri xonadonimizda Polinning oilasi, xotini Zigul va o’g’li Mazi hamda ota-onam Klounlari bilan yashab yuribman. Boshqa shu xonadonda, uyda yashovchi hech kim yo’q. Endi genetikaviy jihatdan bir Maziga o’xshab sariq chiyonga xos ravishda yuzimning tepa qismi asablari mujmayadi, yana bir Polinga xos ravishda (mana hozir o’zimning yuzimni go’yoki u tarafdan shaxslilik bilan qichib qo’ydim), so’ng Zigul bo’yicha esa eng qiyini ya’ni tuyg’ularim, keladigan o’y-xayollar o’zimniki emasligidan ichim qisib gavdamga havo yetishmay ketadi. Aytgancha “sariq chiyon” iborasini birinchi marta enam qarag’aydan kecha Maziga qarata gapirganida eshitdim. Endi, omning bir tomoni, shishgan yoki pachoq yostiqchasi shu kus egasining o’zini bersa, ikkinchi qovunchasi ko’pchilikning, aholining birligini, hech narsalarsiz qolganida bir xil tuyg’ularga berilib bitta bo’lib qolishini berishi mumkinga o’xshaydi. Shu omning miyamga taqalishi bo’yicha shaxsning o’zlik qovunchasidan Zigul ko’pchilikning birlik havoli yostiqchasiga qarab bema’lol yurganida, shu ko’pchilikning birligi o’zimning shaxsiyatimga boqib doimo koyib, asablarimga osilib, o’zimni bosim bilan beixtiyor aybdor sezsam, darhol ayblab boshimni egib qo’yadi. (Hozir ichki tuyg’ular kuchsizligidan, ojizligidan kelaturilib eslatildiki) bu – eshikning bir tarafi ochilish va ikkichisi qo’zg’almay turishiga o’xshab omning qovunchalarining biri bir yoqlama chetga aylanib tursa, ikkinchisi ya’ni shaxsning o’zligi qo’zg’almay, qotib turadi. Ishqilib bilmadim qancha tuyg’ular o’zimniki, ammo ko’pchiligini yoki barchasini bizlar berayapmiz deya o’y-xayollar bilan ehtiroslarimni, tuyg’ularimni shakllantirayotgan ichimdagilar endi kuchliroq sezilayaptiki (om bo’lib Iblis aralayapti hozir, gavdamning jismiga oid asablariga kusining zaryadini surtganga o’xshaydi), jonimni ham chiqarib olib ketayotganga o’xshaydi. Shunday paytlar yoki umuman o’zimni hayot tomonidan hattoki his etishga urinmasam juda qiynalib qolaveraman. Endi shunday kurashki, Parallel Olam tomondan shaxsdorlik Ruhi bu – hayot tarafidan gapirib turmasam, shaxslilikning, o’zlilikning hayoti bo’lmish Ruhi, tuyg’ulari tomonidan qilgan o’y-xayollarim o’zimni qiynab qo’yadi.