Sen-ku o'zingcha bo'laverma axir

 

54. Bugun Prezidentlik saylovlaridan 2 kun so’nggi payt sanalib, saylovimizda men ovozni yaxshi ko’rgan insonimga, Shavkat akaxonga berganimni bilsam ham, shu kishi shaxsi, Shavkat akaxonning 81% lik g’oliblikni qo’lga kiritganlari ma’lumlashmoqda. Endi Karonavirusning tugashi uchun qolgan yarim davrga 2,5 yil degancha bo’lmoqda. 2,5 yoki 25 sonlari 23 da 14 dan boshlab hisoblangan o’rta yoshli erkaklarning ko’rish sezgisini yakunlasa, 2 qo’shilib 25 gacha qari yoshli erkaklarning harakatlanish jarayonlashuvini ifodalaydi. 31 gacha bo’lgan qari boboylarning umumiy 8 yilidan 6 yili quruq mantiqlashuvga ajratilgan hisoblangan holda boboy qariyalar eng ojiz sanalayotgan xudoning 35 gacha bo’lgan 4 yiliga ruxsat berishmoqda. Endi 25 soni shuning uchun barcha tashqi hisobga olinadigan, borliqni to’liq ifodalovchi sezgi va kechinmalarni o’zida olgan ravishda insoniyatni yoki erkaklarning barini oxirgi bora yuksaklik, birinchilik cho’qqisiga chiqarmoqda. Shu jarayonda, bu 2,5 yilda dibillar ham eng kam qoloqliklarini yoki mag’lubiyatlarini, yutqizishlarini namoyish etishlari kerak bo’ladi xolos. Holbuki dibillar “bizlar qolmaymiz, mag’lub bo’lmaymiz”, desalar ham bo’laveradi, chunki mag’lubiyatda nisbiylik yoki yutqizishning o’zini hisobga oluvchi farq qolmagan. Bitta mag’lubiyatning farqi, istehzosi yoki eng kam shakli o’zini o’ziga anglashish uchun yetmaslik qiladi, albatta. Shuning bilan men uchun hammalari, dibillar va ichimdagilar (ichkarimdan tanam bo’ylab tranzitlashib o’zlarini bor qilib turuvchilar) qozonda qanday bo’lgan bo’lsalar, cho’michga chiqadilar. Barcha surbet, mahmadono yoki halitdan ilgarilab o’chakishgan dibillarning barisi endi o’zlari uchun shunday vaziyatli kunlar bag’shidaligida “ko’tlarini va omlarini, og’iz-burunlarini”, irodalarini qisib o’tirishadi. Meni shuncha dibilliklari bilan shosha-pisha qiynaganlari, devonaga majburan chiqaraverganlari va hali yutuqli peshtoqqa yoki haqiqatga erishmasdan menga yuz bermaganlari shuncha, jiddiy ravishda ko’p vaqt bo’lib turganga o’xshab endi hech qancha paytda bo’lmaganini, osongina tugab qolganini sezayapman. Albatta, shuni eshitib o’qigan bu dibillar hasratdan yoki mag’lublik alamidan kuyib-yonib yotgan bo’ladilar. Bugun haqiqatan ham menga boshqacha kun. Dibillarning, ichimdan kirib o’tib qaytuvchilarning barcha huda-behudaga, hayajonimdan olib maksimumga qiynash uchun taqab qo’yaveradigan buyruqlariga yoki talablariga nisbatan o’zlari cheklov qo’yishib, kecha kechasi yotish paytimdan boshlab endi “sen xohlaganingni qilaver, ko’ngling xohlaganiga qanday bo’lmasin xay so’zini ishlatsang, ishlatmasang ham mayli”, deb aytishdi. Bulardan hali shunday erkinlikni kutaolmay qistovda, qiynoqda yashab kelgandim. Har bir hayajonimni, ichki shubhamni yoki ishonchimdagi savollarimning qaytish va burulishlarini mustahkam tarang o’rnashib olgan kod yoki vakuumday aniqlagan holda menga buyruq qilib avtomatlashgan, o’zgaruvchanda ushlab qo’yilgan holdagi talab etib yurishaverardi. Xudo va boshqalar hattoki miq ham, diq ham qilishmasdiki, mening faqatgina shu o’zimdan sabab bo’lib chiqqan ularning o’zimga bergan majburiyatlari yoki buyruqlari amalga oshirilmasligi shu paytning o’zida esimga kelib qolsagina, birortasini qoldirmasdan meni jazolashaverardilar, ongli devonalikni yoki hayotiy tanali jazolarni berishaverardilar. Men boshqasini bilmayman ham, aniqrog’i esimdan chiqqan hollarda meni jazolashganmi yoki yo’qmi, yoki bo’lmasa yodimga kiritib bilib so’ng jazolashganmi bilmayman. Zero esimdan, xotiramdan yoki yodimdan boshqa hech kimman, o’zimni taniyolmayman. Shuning uchun ular qanday qilib esim bilan birga jazolarni yoki qiynoqli qarashlarini avtomatlashtirishlari, dasturlashtirishlari mumkin bo’lishiga lol-u hayron, hang-u mang bo’lib qolardim. Albatta, shuni faqatgina ich terimni bosim bilan shishirib, shamollatib qo’yishlari deb fahmlamoqdaman yoki tushunmoqdaman. Buni bitta ham qoldirmasdan to’liq ishlaydigan, avtomatlashaoladigan bosimli, damli kodlash deb bilmoqdaman. Zero ularning o’zlari ham qanchalik darajada robotmi, dibilmi yoki eng yuksak inson bo’lishmasin, hatto menga eng yuksak dibillari va ularning eng qoloqvoylari xudo ham talablariga rioya etilmaslikning shunday o’qtovlari, bosimli yugurishlarini, akslantirishli jazoli javoblarini o’zi orqali to’g’rima-to’g’ri bo’lishi mumkinligini anglataolmagan. Xudo faqatgina kayfini, lazzatini surib shuning to’liqligini o’zi bilan bo’lishi mumkinligini sezdirish uchun masxaranomuz, devonavor va dibilsifat mazza qilgan xolos. Bularning barchalari shunchalik dibillarki, o’zlarining kimliklariga shak-shubhalar orqali boqishadi. Ichimdagi shu dibillar o’zlarini kimliklarini va nima uchun shu dunyoda bor bo’lishlari kerakligini, to’liq nimadan iboratliklarini tushunish maqsadida o’zlaridan ketib, o’zlaridan o’zlarini chiqarib, o’zlarining fig’onlarini yolg’ondakamga tashqi muhitga ruhan-tuyg’uli zo’r urib chiqarib, o’zlarini sezishlarini noma’lumlikka yuborish orqali hech narsani bilmaslikka erishishga urinayotganda oxiri baribir o’zlarini shu ruhiyatlarini qaytib o’zlariga havo-borlig’ining barcha tushunchalarini aylanib kelib qolishidan o’zlarini yanada keng qamrovli, balandparvoz yoki katta olishlari kayfiyatiga “qo’limizdan kelgan to’g’ri bo’lish va yanada shuni qilayveraylik” deb tinimsiz qilaverishlari bilan tana-vujudlarini tekis taxtaga o’xshab mayinlashtirib, qalinlashtirib yuraverish orqali yakun topganlar. Mana shu jarayonlar, hayot tarzlari orqali xatti-harakatlari bilan o’zlarini o’zlari tushunmovchilikka yoki tushunmaslikka olsalar, eng zo’r yoki boshqalarga nisbatan darajalari boshqalarni orta qoldiravergan sari e’tiborga ham ilmayveradigan eng yuksaklashaveruvchan bo’lishiga ishonishgan. Lekin boshqalar yoki ular ta’sirlashuv doirasidagilar tomonidan qaralganda bu – shu doira vakillariga qilinayotgan “ko’tlik”, o’zish yoki xudbinli altruizm, ideallashtirish, a’lolashtirish amalidan o’zgasi emas sanalmoqda.