Men bu - sizlar-ku axir

 

37. Mening ishim tiqilib ketayotgani uchun endi bundan so’ng Ibrohim haqida yozaqolaveraman. Zero Ibrohim o’zimning yoshligim sanalsa, ne ajab. O’zimning yoshliklarimda nimalar bo’lganini qayta yana bir bor yodimga solsam, juda ajabbo yoki zo’r bo’ladi. Boz ustiga hozir u endigina 3 yoshida, men uch yoshimda nima qilganimni hech kim va hatto o’zim ham aslida ham umuman eslayolmaganman. Shunday yoshda inson umuman xotirasida nima borligini bilmagan. Insonga xotirasi yanda kattaroqligidan, kelingki 4 yoki 5 yoshligidan shakllana boshlagan. Ibrohim hozir yonimda yoki yaqinimda pol ustida o’tirib Alifbe kitobini varaqlamoqda. Albatta, shuni yoshligimda o’zim qilganman desam, umuman mubolag’a bo’lmas. Faqatgina u paytda Alifbe kitobi hozirgi uning qo’lidagiday ko’rkam va chiroyli qilib yasalmagan bo’lishi mumkin. Faqatgina rivojlanish yoki inson taraqqiyoti omili vaziyatlarimizni boshqa-boshqa qilib ko’rsatishga erishaoladi. Endi Ibrohim o’yin xonasiga o’tib yuk mashinasi o’yinchog’ini o’ynamoqda. Albatta, mening shu davrimda bunday o’yinchog’im bo’lmagan ham bo’lsa kerak. U paytlarda bitta mashinchani topish juda qiyin bo’lgan. Hozir esa shunday mashinacha o’yinchoqlari har doim do’konlarda arzonginaga uchraydigan kukuruz mahsuloti ichidan chiqaveradi. Endi mening ishim kodlash yoki dasturiy ta’minotlar bilan bog’lanib qolmoqda. Shundan buni bilib qolayapmanki, dasturiy ta’minotlash insonning o’zini ham kiborg, genoid qilib qo’yishga urinishi ruhan va jismonan sezilmoqda. Shuning uchun men juda yoki o’tivorgan ravishda dasturlashga, kodlashga yoki Powershell ga berilsam, o’zimni muttasil mukkasidan ketib charchatganday qilib qo’yishim mumkin. So’ng nafaqat kodlash bilan shug’ullanaolaman, balki biror hayotiy jabhaga e’tibor bilan yashashga majolim qolmaydigandayman. Kodlash meni o’zini domiga tortib ketadiganday hisoblanmoqda. Men dilemmada qolmoqdaman. Avvalambor, bu – katta tortishuv sanaladi. Xuddi Matritsa kinosiga o’xshaydi. Faqatgina haqiqiy insonlardan yoki tana vakillaridan iborat haqiqiy Yer mavjud va robotlar yasagan sohta matritsa mavjud sanaladi. Robotlar inson tanasini uning taqdiridan boshlab barcha ehtiroslarini o’rganib chiqqan yoki bilgan holda matritsa bilan bog’lab belgilab turadi. Inson o’zining kapsulasidan chiqmasdan, qarigunicha yashab shu joyda o’lishga muqarrar sanaladi. Shunday qilib men ham yoki tanamni bilishim kerak, yoki matritsadan iborat hayotiy yolg’on chiqishlar bilan bog’liq ehtiroslarimga ega chiqaman. Shuning uchun ichimdagilarning da’vati ham bo’lib o’xshab ko’rinayotgan (chunki ular aralashmayaptilar shu hozirgi o’ylovlarimga va mos hayotimga) bu – o’zimning qarorimni berishim yoki bildirishim kerak bo’lganday dilemma menga o’rtada qolishni so’zlamoqdadir. O’tgan hayotimni yoki tanamni, tajribalarimni qilayotgan ishlarim bilan bog’liq o’ylovimdan kodlanib chiqishlarga yoki hayotiy jabhalarga o’z-o’zidan, bir varakayiga yoki beixtiyor avtomatlashuvli berilayotgan hayot kechirishdan zavqlanib, xursandchilikda yoki sevinch bilan moslashib hayot kechirishim kerak. Shu ham aslida Ibrohimning tepasida turib kayfiyatiga yoki yo’liga to’g’anoq bo’lmasligim maqsadida ichimdagilar tomonidan uyushtirilmoqda. Ibrohim qanchalik sevinib yashagisi kelsa, men ham shunchalik bunday sevinch ila hayot kechirishim kerak. Zero Ibrohimning, Iboshning tasodiflari yoki eng birinchi joylashuvdagi yaqin-yaqin qilib ajratilgan nuqtalari hozirgi bizning barchamiz uchun asos, mavjudlik yoki dunyoning borlik asosidir. Bu nuqatalar yoki Ibrohimning tanasining ustida men ikkinchi boshqaruvni egallovchi asos, yagona tanaday bo’lib boshqalarga qaratilganman. Iflosh Ibrohimcha meni shu bunday yutayapti. Hozir Ibrohimcha, yebancha o’zining kimligini bilmay o’ziga tartib-intizom kerak deb o’ylayapti. Hattoki qing’ir-qiyshiq yo’llar bilan kayfiyatini, sog’lig’ini menga surtab yoki tekkizib meni o’zicha unga qattiq gapirtirishga urinuvchi amallarni qiladi. O’zicha kallasi bilan menga shunday kerak, men intizomli bo’lishim kerak deb o’ylashi bilan o’zini hayotda to’g’riligini ta’minlamoqchi. O’zicha urushish-so’kishlarni birovning aybi sifatida yuklab, o’zini oppoq, to’g’rilik bo’yicha yutib chiqqan hisoblamoqchi. Aslida bilmaydiki, bu – Ibrohimning o’zining shundan oldingi yanada yoshligida 2-yasharliklarida chiqargan boshqalarga zulm qilib ularni tishlab yurish odati edi. Lekin bilmadim, bu kimdan o’tgan bo’lsa kerak unga. Men baribir buncha yoshligimni eslayomaganim uchun shunday bezorilikni yoki buzuqboshlikni o’zimning bo’ynimga olaolmayapman. Ammmo nima bo’lganda ham boshqalarni atayin, simulyatsiyali holatlar bilan jahlini chiqarib, qo’zg’atib yoki o’zimdan nafratlantirib dunyoviy jihatlama yoki to’g’rilik bo’yicha aybdor deb topish anchagina paytgacha mening yoshlik ishim bo’lganini eslayolmoqdaman. Endi Ibrohim, albatta, o’zicha yoki hech kim dahlsizligicha bor deganda tishlash odati bilan boshqalarga og’riq berish va hozirgi ishlari bo’yicha boshqalarni ko’tlik bilan yoki aylanma yo’l bilan “aslida” yomonligini boshqalarning o’ziga uqtirgan holda o’zini oqlash teskariligidan, kollinearligidan baribir foyda olib yoki foydalanib chiqmoqda. U umumiy teskarilik shart-sharoitlarini, me’yoriy asoslarini yaratayapti xolos, lekin kollinearlikning o’zining uchqunli, bir nuqtada bir chiziq bo’yicha teskariga harakatlanish og’riqlaridan yoki zirapchalaridan, dirrilatishlaridan qochib qolmoqda. Shu holatda yashayotga bu – hozirgi o’zim sanalaman. Mana mening butun hozirgacha umr yo’lim bir butunlikda yoki yaxlitlikda o’zimda mavjudlik yuzasidan qaralishi ham mumkin yoki bo’lmasa Ibrohim shu umr chizig’imda o’zining yo’gonroq yurib o’sayotgan yoshlik davri bilan bu umrimni mustahkamlab kelayapti.